Marije
11 december 2017
We hadden oogcontact in de trein vanaf station Amsterdam Amstel naar station Utrecht Centraal. Op station Utrecht Centraal verloren we elkaar uit het oog.
"Leuke hotspot kerel, ik krijg je niet uit mijn hoofd!
‘Altijd lees je berichtjes op deze pagina van mensen waar van je denkt: maar wààrom heb je nou niet zijn/haar naam of nummer gevraagd? Tot het je zelf gebeurd..
11 december:
Om kwart voor 2 rende ik vanaf Amsterdam Centraal de trein in van 13:25 die flink wat vertraging had. In een drukke trein stond met mijn rug tegen een glazen ruit gedrukt in het tussenstuk waar de trappen zich bevinden. Op zo’n koude en winterse dag was een warme trein die wél reed welkom. Waarom had ik dan ook op zo’n dag besloten hakken aan te doen? Op een kluitje stond de massa mensen zich op te warmen. Eenmaal aangekomen op Amsterdam Amstel stapte jij in en ging recht tegenover mij staan met je gezicht mijn kant op. Nét iets te dichtbij. Ik was erg gebiologeerd door mijn telefoon: ik was net langs de Geniusbar geweest van Apple en had een nieuw toetstel die ik aan de praat probeerde te krijgen. Die software installatie wou maar niet lukken op NS Wifi. Gefrustreerd keek ik op van mijn telefoon. Twee mooie blauwe ogen en een vriendelijk gezicht keken mij strak in mijn ogen aan en ik kreeg een voorzichtig knikje. Je zag mij stoeien met mijn update en vroeg of alles wou lukken. Ik legde uit dat ik mijn nieuwe telefoon probeerde op te starten en dat dat traag en moeizaam verliep. Je vroeg of ik op jou hotspot wou. Lief, maar ook veel te gek: zo’n update kost harstikke veel data! Toch zei je dat het geen probleem was en ik het mocht proberen. Grinnikend sloot ik mij aan op een netwerk wat als naam een peeremoticon had. Helaas wou ook dat niet baten en stopte ik mijn mobiel zuchtend weg. We raakten aan de praat. Je vertelde dat je in Amsterdam werkt, maar in Utrecht woont. Je baas had je naar huis gestuurd in verband met het slechte weer en de code rood die was afgegeven voor het eind van de middag. Ik vertelde dat ik om half 3 een afspraak had staan om bij te kletsen met een vriendin onder het genot van een warme kop thee. Daarna zwegen wij even. We stonden notabene in een druk tussenstuk waar je een speld kon horen vallen. Eenmaal aangekomen bij Utrecht Centraal drong iedereen zich naar buiten. Ik versnelde mijn pas en liep naast je. Grappend zei ik nog dat de mensen van tegenwoordig echt niet het principe begrijpen van ‘ritsen’. Daarna vroeg ik of je nog thuis moest werken of kon gaan genieten van een vrije dag. Je gaf aan dat je kon genieten van een vrije dag. Bovenaan de trap moest ik links en sloeg jij rechts af. We wensten elkaar een fijne dag. Ik liep naar mijn perron en halverwege keek ik nog om; waarom had ik je nou niet meegevraagd voor een kop koffie om je te bedanken voor het gebruiken van je hotspot? Helaas zag ik je nergens meer en was je al opgegaan in de massa wachtende of haastende mensen. Met een glimlach stapte ik niet heel veel later in mijn sprinter richting Houten.
Je had een blauwe spijkerbroek aan, bruin geveterde schoenen en volgensmij had je een rugzak bij je. Je was een (erg) leuke kerel ergens achter in de 20 denk ik. Leuke vreemde, met je lieve gezicht, blond haar en blauwe ogen, heb je zin om alsnog samen een kop koffie te halen?"