We hadden oogcontact in de trein
vanaf station Arnhem Centraal
naar station Amsterdam Centraal.
Op station Utrecht Centraal verloren we elkaar uit het oog.
"Eigenlijk in de trein van Frankfurt naar Amsterdam....
Na een vader-dochter weekend in Duitsland waren we op zondag 5 maart 2017 weer op de weg terug naar Amsterdam met de ICE. Rond 15.30 uur stapte jij in op station Duisburg en vroeg aan mij en man schuin tegenover mij of de plaats tegenover mij nog vrij was. Je vroeg het in Duits en Engels, ik maakte met een handgebaar duidelijk dat hij nog vrij was, de Aziatische man naast je reageerde helemaal niet.
Doordat ik het af en toe druk had met mijn dochter (en haar huiswerk) had ik eigenlijk helemaal niet door hoe leuk je was. Ondanks dat je, toen je ging verzitten, mij een schop tegen mijn been gaf. Pas toen de conducteur veel later vroeg om de tickets van de mensen die nog waren ingestapt (we waren al onderweg naar Nederland volgens mij) keek ik pas goed naar je. De conducteur sloeg jou over en jij maakte een gebaar naar mij van: pech voor hem. Ik moest hier nogal om lachen. Vanaf dat moment had ik eigenlijk pas door wat voor een leuke vrouw er tegenover mij zat. Zonde van al die tijd dat ik had zitten snurken!
Af en toe keek ik naar je en had het gevoel dat je naar mij keek. Tenminste…. Je draaide je ogen net weg, iedere keer als ik keek. Kan ook de fantasie zijn van een bijna-vijftiger, jij was een stuk jonger dan mij. Dus misschien was het gewoon maar ijdele hoop dat ik “het” nog had.
Ik probeerde een manier te vinden om in ieder geval iets tegen je te zeggen, maar wat moest ik zeggen en in welke taal. Sprak je Duits of Engels, of was je misschien wel Nederlands. Mijn gevoel zei me dat je Duits was, maar toen je toch naar je ticket keek, zag ik het logo de Nederlandse Spoorwegen, dus toch misschien Nederlands?
Toen je je mouw van je rechterarm omhoog deed zag ik wel een tattoo met letters. Maar het ging te snel om te ontdekken wat er stond. Weer een gemiste kans.
Een paar keer keken we elkaar recht in onze ogen aan en draaiden we niet weg. Nu wat zeggen dacht ik, maar mijn onzekerheid won het toch. Je had ook nog eens oortjes in, maakte de barrière nog groter voor me.
En toen kwam, rond 17.00, Utrecht en stapte je helaas uit. Heel even hoopte ik dat je nog een keer achterom keek, maar helaas. En ik reed met spijt van een misschien gemiste kans door naar Amsterdam."
