We hadden oogcontact in de trein
vanaf station Amersfoort Centraal
naar station Amsterdam RAI.
Op station Amsterdam RAI verloren we elkaar uit het oog.
"Geschreven met knikkende knieën in de hoop dat het lukt!
Afgelopen zondag 28 februari stapte ik in Amersfoort over in de trein naar Amsterdam RAI. Ik kwam terecht in een vierzitter tegenover een leuke vent met donker haar en blauwe ogen. Op zijn rechterarm had hij een tattoo die ik niet goed kon zien, zijn linkerhand zat in het verband. Ondertussen was hij rustig muziek aan het luisteren.
Het werd steeds drukker in de trein, ik wist helemaal niet dat blijkbaar de Huishoudbeurs gaande was. Alle plaatsen zijn bezet en zelfs het gangpad staat vol met mensen en trolleys. ontstaat een gezellig gesprek, en dat in de stiltecoupé, jawel. Ik raak aan de praat met wat mensen en hij doet ook zijn oordopjes uit om mee te kletsen. Iedereen gaat naar de huishoudbeurs, behalve wij. Hij doet iets met biologie en gaat naar het natuurmuseum in Leiden, ik ga naar het Torture museum in Amsterdam met een vriendin. De dame die erbij is komen zitten grapt dat we ook mee moeten gaan. Maar het trekt me niet zo, helemaal niet als ik hoor dat Thomas Berge komt. Mijn muzieksmaak is toch wat anders. Voor Muse zou ik wel gaan. Hij zegt dat hij dan ook zou gaan. De dame vraagt waar wij dan wonen, denkt waarschijnlijk dat we bij elkaar horen. Het valt me op dat hij haar daarin niet verbeterd.
Ondertussen zit ik te bedenken dat ik hem in andere omstandigheden allang had gevraagd waar hij vandaan komt, misschien zelfs wel naar zijn nummer. Maar in deze bomvolle coupé met al die mensen die mee kletsen durf ik dat opeens niet meer.
Om toch een poging te wagen vraag ik hoeveel dagen die beurs nog duurt. En als ik hoor dat het nog even duurt stel ik hem semi-grappend voor om alsnog samen te gaan. Hij lacht mee en zegt dat hij dat een goed idee vindt.
We komen aan bij station Amsterdam RAI waar ik eruit moet omdat mijn vriendin daar op me staat te wachten. Ik treuzel een beetje, in de hoop dat hij me zijn nummer of naam geeft. Hij vraagt me of ik er hier echt uit moet, want ik kan ook blijven zitten en genieten van de rust in de stiltecoupé nu iedereen uitstapt? Maar mijn vriendin wacht, dus ik moet echt gaan.
Als ik van de trappen afloop draai ik me om en zie ik hem nog kijken, waarop ik nog even naar hem zwaai.
Ik had zijn nummer moeten vragen, daar baal ik nog steeds van! De huishoudbeurs lijkt me nog steeds niets, maar misschien een keertje samen naar het natuurmuseum?"
