We hadden oogcontact in de trein
vanaf station Amsterdam Sloterdijk
naar station Hoofddorp.
Op station Schiphol Airport verloren we elkaar uit het oog.
"In de ban van… Ik kende het gevoel niet. Het is 15 februari, jawel hoe toepasselijk, de dag na Valentijn. Na een gezellige avond in Amsterdam sta ik rond 12:55 uur in de Sprinter richting Hoofddorp met mijn grijze pet, mijn blauwe jas en een tas met daarin een slaapzak aan het eind van een gangpad, nietsvermoedend om me heen te kijken. Aan de andere kant van het gangpad sta jij, een dame met een uitstraling die diepe indruk op me maakt. Blond haar, blauwe ogen, een lange grijze jas, een zwarte tas voor je op de grond en witte oordopjes in luisterend naar je favoriete muziek. We kijken en passant even naar elkaar.. En nog een keer.. En nog een keer.. En nog een keer..
De eerste lading mensen gaat er bij het eerstvolgende station uit, er komt een plaatsje voor je vrij. Je gaat zitten op een plek met je rug naar me toe. Ik dacht dit is het einde van het leuke oogcontact dat we hadden. Tot mijn verbazing kijk je op een gegeven moment toch naar me om en (uiteraard) sta ik ook nog naar jou te kijken… Dit moment geeft me een schok: ik begin mezelf moed in te spreken om met je in contact te komen. Ik probeer een plannetje te bedenken. Ik zie dat je je klaar maakt om uit te gaan stappen…. NEEEE denk ik bij mezelf, schiet op met dat plannetje waar je haar mee omver gaat blazen! Ik kom door de tijdsdruk niet verder dan het idee om een papiertje en een pen tevoorschijn te toveren om mijn naam en nummer op te schrijven. Het is een ongewone situatie en ik wil niet te intimiderend overkomen… Plannetje is gemaakt, alleen de uitvoering ervan was niet mogelijk. Natuurlijk geen pen en papier bij de hand..
Inmiddels sta je op, ik sta te duimen dat je via het gangpad langs mij loopt, zodat ik die prachtige uitstraling van dichtbij kan aanschouwen en met je in contact kan komen. Helaas, de andere uitgang is veel dichterbij. Je staat in een rij te wachten om uit te stappen, we hebben nog even kort oogcontact. Dit was het moment dat ik naar je toe had moeten lopen, maar ik faalde… Wat een lafaard ben ik. Ik hoopte op aanmoedigende woorden van een vriend waarmee ik reisde die me net dat laatste zetje zou geven, maar helaas… Je stapt uit op Schiphol en loopt alleen richting de roltrap. Nouja alleen… met nog 75 andere mensen, maar die vallen bij jou totaal in het niet. Je kijkt nog even richting de wagon waar ik in zit, dit is voor mij het teken dat de interesse toch echt wederzijds is.
Ik begin ontzettend te twijfelen om de trein uit te stappen en naar je toe te lopen. Twijfelen op dat moment was wel het slechtst denkbare dat ik kon doen. De deuren van de trein sluiten en je loopt de roltrap op en weer kijk je me aan… De trein blijft nog even staan.. Ik ben eruit, “Ik loop nu op haar af en bedenk ter plekke wel wat ik tegen haar ga zeggen!â€. Ik druk op het knopje om de deuren te openen, maar helaas, het is te laat…. De deuren gaan niet meer open en je rolt langzaam bij me vandaan. De gehele terugweg heeft mijn reisgenoot mijn klaagzang aan moeten horen van hoe zeer ik mezelf wel voor me kop kan slaan. Je prachtige uitstraling in combinatie met je ietwat verlegen houding hebben ervoor gezorgd dat ik deze zondag even aan niets anders meer kan denken. Ik weet niets van je, het is zoeken naar een speld in een hooiberg… Dit is mijn enige optie!"
