Dutchguy
13 februari 2015
We hadden oogcontact in de trein vanaf station Amsterdam Centraal naar station Leiden Centraal. Op station Leiden Centraal verloren we elkaar uit het oog.
"Beste treinflirt,
Ik weet niet of mijn oproep heel geldig is, het was niet echt treinliefde.
En een heel sterk verhaal is het ook niet. Maar een goed verhaal voor Valentijnsdag-lezers morgen.
Ik ben haar dus niet in de trein tegen gekomen maar ik zet omdat zij uit Amsterdam kwam , dit op het traject Leiden-Amsterdam, in de hoop beter in de richting te zitten.
Station Leiden Centraal, 14-2-2015, 20:40.
Ik kwam met de trein aan op Leiden Centraal.
Ik liep naar de stadszijde van centraal en zocht een plekje om te wachten op de bus.
Op dat moment viel in mijn ooghoek iemand op een bankje op.
En niet zomaar iemand, het was een ontzettend mooi meisje, en hoe!
Ze had de mooiste blonde haren met de warmste en liefste ogen die ik ooit heb gezien. Ik , in een leren jas en een spijkerbroek, werd er gewoon warm van. Ik moest wel met haar praten, maar hoe?
Ik wachtte een geschikt moment af (heel dom natuurlijk).
En voor ik het wist stond ze op, liep naar haar bus om nooit meer gezien te worden.
Het was een ramp, we schijnen allemaal liefde op het eerste gezicht tegen te komen en ik had mijn liefde op het eerste gezicht door de vingers laten glippen. Ik was kwaad op mezelf, waarom praat je nou niet domkop!
Maar het zat een keer mee, jawel ze kwam terug.
Ze ging naast mij zitten op de precieze plek die ze anderhalve minuut in de kou had gelaten. Ik kreeg het weer fijn en warm, kou deed mij niets meer.
Ik moest nu toch echt een keer wat gaan ondernemen, je krijgt niet voor niets een tweede kans dacht ik.
Mijn ogen belandde op haar ontblote enkels en gleden naar haar lippen, zacht en stoer maar toch zo lief. mijn blik bereikte daarna haar ogen. Ze keek op, even dat moment dat je oog in oog staat met haar, die ene persoon die je elke dag wel zou willen tegenkomen. Ik zette een glimlach op, en zij ook.
Ik verzamelde na die vermoeiende lange dag alles bij elkaar en vroeg 'mocht je niet in de bus?' Wat een ontzettende slechte openingsvraag. Zelfs ik wist dat. Maar wat is, kan je niet zomaar ongedaan maken.
Ze antwoordde gelukkig wel, ze zei dat ze niet precies wist hoe ze ergens moest komen. PERFECT, ik kan helpen... 'waar moet je precies naar toe?'
Naar de smaragdlaan naar een vriendin, zei ze met een glimlach. Ik bedacht me dat dat is waar het CBR van Leiden zit en zei dat ook. Dat wist ze niet zei ze, Ik zei erachteraan dat het wel te lopen valt en ik dat ook een keer had gedaan.
Maar ja, wat heeft zij daar nu aan? Precies, niets dus. Ze zei dat dat wel 20 minuten lopen zou zijn. Waarop ik zei dat in een kwartier wel te doen was.
Lekker oppervlakkig gesprek was het aan het worden, slechte zaak dus.
Ik vroeg maar waar ze vandaan kwam. Amsterdam antwoordde ze.
Ze vroeg nieuwsgierig waar ik dan vandaag kwam. Na haar dat te hebben verteld was het einde gespreksstof.
Een minuut, de langste minuut ooit er kwam maar geen einde aan.
Stilte, alleen maar stilte. Ze keek me aan. Ik kon uit haar blik de woorden gewoon aflezen. 'Kom op, zet ons gesprek voort'.
Maar denken ging niet, er kwam niets in mijn hoofd op, ik was helemaal in de ban van haar ogen. Wat nu, wat nu dacht ik alleen maar. Kom op man, doe wat.
Opnieuw gleden mijn ogen over haar lichaam en ik stuitte opnieuw op haar enkels.
Ja, daar kan ik wat mee dacht ik! Ik kijk weer naar haar. Ze wendde haar tot zichzelf.
Bijna einde verhaal.
Ik zag haar een beetje bibberen, en logisch, blote enkels en een dunne jas.
Om het gesprek niet te laten doven vroeg ik of ze het koud had.
Ze antwoordde met een glimlach en een bibber in haar stem dat ze het ontzettend koud had. Ik dacht of ik haar kon helpen, maar helaas. Mijn sjaal had ik thuis gelaten want het was mooi weer. Ik had alleen een jas. Ik dacht ga ik dat doen..
Mijn verstand was eindelijk weer een beetje wakker geworden, en dus dacht ik dat dat niet zo slim was als ik niet met een longontsteking wilde eindigen.
Ik brabbelde wat, en ze had dat door. Nee toch heb je het toch nog voor elkaar vriend. Het zou ophouden, dat warme gevoel zou weg trekken, zij zou bus 1 nemen en nooit meer gezien worden.
Maar opnieuw redde ze mij, alsof ze in mijn ogen zag dat er niet helemaal bij was.
Ze gaf mij opnieuw een kans, ze zei: ach maar straks wacht mijn vriendin op mij met wijn.
Ik zei dat ik wijn ook heel lekker vond. Tja en daar was het weer, de hersenen waren weer spaak gelopen en ik was daardoor weer zo romantisch als een stoeptegel.
Ik voelde de woorden met naaldhakken over mijn lippen lopen, het deed al zeer voor ik het gezegd had. Kon het niet nog oppervlakkiger en ongeïnteresseerder.
Beter was geweest om te vragen of die vriendin ook een openhaard had, een beetje romantiek zo voor Valentijnsdag.
Maar goed, zo liep het helaas niet. Ik vroeg als uit nood maar of ze mee naar binnen wilde, daar was het minder koud. Maar ze antwoorde dat ze nu toch al buiten was en koud.
Ik begreep dat eerst niet, ze had het toch zo koud? Maar achteraf gezien wil je in een onbekende stad niet je bus missen, zeker niet s'avonds om negen uur.
Ik bevestigde dat we inderdaad nu toch al koud waren waarop ze een lieve glimlach gaf. Ik keek haar nogmaals in die lieve ogen, en zij in de mijne.
En zoals in elk mooi verhaal is er altijd wel iets, en ook hier moest toch een keer het noodlot toeslaan, zelfs na al haar mooie reddingspogingen voor ons gesprek.
Het ging compleet buiten mijn macht om, ik werd gebeld. Ik kijk op het scherm, en zie de naam van een vriend staan die ik al tijden niet gesproken had, ik herinnerde me dat we afgesproken hadden om die avond te bellen. Waarom moest dat nou weer precies nu?! Maar goed, op de stoeptegeltour die ik die avond aan het begaan was ging ik natuurlijk verder, ik nam nog op ook. En begon te praten.
De aso die ik was, midden in ons gesprek bellen. Wat een pannenkoek.
Ik dacht: gauw afmaken dit belletje en redden wat er te redden valt, opnieuw door met het gesprek.
Maar alsof het lot een streek wilde leveren stond ze op en wilde naar de bus lopen die zojuist kwam aanrijden. Logisch, ik had net laten zien dat ik geen bal van etiquette begrepen heb. Ze had op moeten staan en weg moeten lopen.
Het was vreemd om het heel warm te hebben en tegelijkertijd een bevroren verstand te hebben. Ik keek naar de plek die zojuist ontzettend koud en kaal was geworden, zij heeft mijn hele avond opgefleurd. Ze begon stappen te zetten. 1 stap werden er 2 en met elke stap werd dat warme gevoel minder.
Het was logisch dat ze wegliep, er was geen reden om te blijven. Ik had net laten zien dat ik geen kaas van etiquette had gegeten. Bellen, midden in een gesprek. Ja een pannenkoek, dat is wat je ben dacht ik.
Ze wende haar blik nog een laatste maal in mijn richting. Ik denk in de hoop het niet zo koud achter te laten. Alsof het telefoontje me niet kon schelen zei ik midden in het verhaal aan de telefoon nog met een glimlach tegen haar 'Succes, fijn weekend'.
Ze had het denk ik begrepen, ze wist precies dat ik het zelfde dacht als zij. Ze gunde me nog een laatste maal die warme glimlach voordat ze de bus in verdween.
Dit meisje heeft voor deze jongen de avond gemaakt. Ik hoop ook dat dat voor haar geldt.
Treinflirt, het zou ontzettend gaaf zijn als iemand deze persoon herkende!
Ze had een sjaal om haar nek, een dunne jas, haar haar zat los en ze had een beetje vreemde schoenen aan, wat me geen bal kon schelen. Ze had verder een leren broek aan die haar enkels bloot lieten. Verder schat ik haar rond de twintig met een normaal postuur. Ik zelf ben ook net in de twintig en 1.81 lang.
Beste treinflirt, ik hoop dat iemand hier voldoende informatie aan heeft om te haar te kunnen vinden. En hopelijk kan uit mijn korte oppervlakkige gesprek met haar misschien nog een leuk afspraakje komen :)"