Dennis
27 november 2014
We hadden oogcontact in de trein vanaf station Hillegom naar station Haarlem. Op station Haarlem verloren we elkaar uit het oog.
"Woensdag, 27 november. Je stapte op de sprinter van een paar minuten voor negen 's ochtends. Vanaf Hillegom, vrij zeker. Richting Haarlem. Ik weet alleen nog maar zeker dat ik je in zag stappen en rond zag kijken voor een plek om te gaan zitten. Er waren redelijk wat plaatsen over. Ikzelf zat op zo'n vierzitter, en ik hoopte meteen al dat je tegenover mij zou gaan zitten. Maar ja, er was immers zo veel plek over, je zou vast nooit tegenover mij gaan z- ennn daar zat je. Nu kon ik pas goed zien dat je nog mooier was dan dat ik dacht toen je de trein instapte. Je droeg een zwarte muts, een donkergrijze (bijna groenachtige) jas, met daaronder een zwarte broek en zwarte laarsjes met hakken, inclusief zwarte sokken met een subtiel patroontje (sorry, deze pagina vraagt om zoveel mogelijk details. Hehe). Ik kende mezelf langer dan vandaag, en ik wist dat ik nooit iets zou durven zeggen. Tenzij de trein over de kop sloeg of zo, dan had ik misschien een trillende 'gaat het?' over mijn lippen gekregen. Anyway, ik probeerde veel te hard om casual over te komen en tegelijkertijd toch je blik te vangen. Mission failed. Inmiddels waren we al op eindstation Haarlem aangekomen. Ik zuchtte en gaf de moed maar op. Ik stapte de trein uit (via een andere deur) en liep naar mijn bus. 176. De deur ging sissend open. Piep. Ingecheckt. Al lopend naar een stoeltje keek ik rond voor andere plekken. En op de stoel waar ik net langsliep... zat jij weer. Zal ik omdraaien? Gaat niet, mensen achter mij zoeken ook een plek, en ik ga ze niet aan de kant duwen. Shit. Dan maar een plek zo dicht mogelijk bij je in de buurt... schuin achter je. Het vlammetje hoop dat weer heel even aangewakkerd was, doofde meteen weer. Of nou ja... Misschien, heel misschien zou je er ook bij dezelfde halte uit moeten. Desnoods stap ik er wel eentje eerder uit, als jij er daar ook uit moet. Maar de haltes schoten voorbij, en die van mij kwam steeds dichterbij. Je lacht vriendelijk naar een oude man die naast je komt zitten. Ook je lach is mooi. Ik twijfel, maar druk toch op het 'stop' knopje voor mijn halte. De bus remt af. Met nog een laatste blik achterom stap ik uit. De bus rijdt weg. Jammer. Dit wordt toch weer een saaie ochtend."