Vincent
25 april 2014
We hadden oogcontact in de trein vanaf station Amsterdam Centraal naar station Vlissingen. Op station Kapelle-Biezelinge verloren we elkaar uit het oog.
"Jij bent een knappe bruin getinte man van ong. 25 jaar, met hazelnoot/bruine ogen, bruin half lang kroeshaar/pijpenkrulletjes, met een bruine corduroy broek en een skate/longboard tussen je knieën.
Ik ben een blonde jongen met blauwe ogen en een blauwe broek. Ik zat met mijn laptop op schoot.
Jij kwam binnen op halte Dordrecht(20:57) of Roosendaal(21:22) (vergeten welke van de twee) in de trein richting Vlissingen. Ik zat in de voorste coupé, en jij kwam in het zelfde vierkant zitten als ik, tegenover me.
Ik zag je binnenkomen en hoopte al dat je tegenover me ging zitten, en dit gebeurde dus ook. Het was een rommel in de trein, maar jij vermaakte je door te kijken naar een schattig kleine peuter die apenstreken aan het uithalen was.
We hadden misschien twee keer vlugjes oogcontact, maar ik werd te gespannen om langer te kijken of uberhaupt te lachen. Ik zat druk op mijn laptop te typen en was super zenuwachtig, moest daarom vaak even glimlachen omdat mensen grappige dingen tegen me zeiden op fb.
Op een gegeven moment was er aan de andere kant van de coupé een beetje commotie met de conducteurs en een passagier, "Blijf even van mijn collega af, wil je?" zei de ene conducteur. Dit was zo een moment om nonchalant een grapje te kunnen maken, maar ik keek je alleen even aan van wtf, en werd toen weer snel verlegen omdat je zó bloedmooi was.
Je deed af en toe je ogen dicht om te rusten, zo kon ik je wat beter bekijken. Je had lange wimpers en, wauw, dikke lippen. Ik kon alleen niet te lang kijken, want er zaten twee mondige middeloude vrouwen in het vierkant naast ons, die me best wel eens door konden hebben.
Aangekomen bij station Kappelle-Biezelinge(21:55), pakte jij je spullen om op te staan. Na mijn korte verwarring van wat jij ooit in zo een boerendorp moest doen, kon ik het niet laten je nog even aan te kijken. Door het opstaan was je hoofd iets meer naar voren en keek je ook mij aan, met een blik die niet te lezen was. Ik keek nog uit het raam maar kon je niet zo snel zien.
Toen zat ik weer alleen in de rommelige trein, met de kwebbelende dames die net nieuwe hakken hadden gekocht, en de lege Starbucks beker waar "Vincent" op stond.. Deze was niet van jou.
Nu is het een dag later en ik hoop dat je net zoals ik ook een beetje vlammen voelde, en dit te lezen krijgt. Wat stom zeg, had ik maar wat tegen je gezegd.."